1 С лед това Иов отвори устата си та прокле деня си.
Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.
2 И ов, проговаряйки, рече: -
Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:
3 Д а погине денят, в който се родих, И нощта, <в която> се каза, роди се мъжко.
"Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: "U ngjiz një mashkull!".
4 Д а бъде тъмнина оня ден; Бог да го не зачита от горе, И да не изгрее на него светлина.
Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!
5 Т ъмнина и мрачна сянка да го обладаят; Облак да седи на него; Всичко що помрачава деня нека го направи ужасен.
E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!
6 Т ъмнина да обладае оная нощ; Да се не брои между дните на годината, Да не влезе в числото на месеците.
Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!
7 Е то, пуста да остане оная нощ; Радостен глас да не дойде в нея.
Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.
8 Д а я прокълнат ония, които кълнат дните, Ония, които са изкусни да събудят левиатана.
E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.
9 Д а изгаснат звездите на вечерта й; Да очаква видело, и да го няма, И да не види първите лъчи на зората;
U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,
10 З ащото не затвори вратата на <майчината ми> утроба, И не скри скръбта от очите ми.
sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.
11 З ащо не умрях при раждането, И не издъхнах щом излязох из утробата?
Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?
12 З ащо ме приеха коленете? Или защо съсците, за да суча?
Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?
13 З ащото сега щях да лежа и да почивам; щях да спя; Тогава щях да съм в покой.
Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,
14 З аедно с царе и съветници на земята, Които си градят пусти стълбове;
bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,
15 И ли с князе, които имаха злато, Които напълниха къщите си със сребро;
ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.
16 И ли, като скрито пометниче, не щеше да ме има. Както младенци, които видело не са видели.
Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?
17 Т ам нечестивите престават да смущават, И там уморените се успокояват.
Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.
18 З аедно се успокояват и пленниците. Не чуват гласа на насилника,
Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.
19 Т ам са малък и голям; И слугата е свободен от господаря си,
Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.
20 З ащо се дава видело на злощастния, И живот на огорчения в душата,
Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,
21 К оито копнеят за смъртта, и няма я, Ако и да копаят за нея повече отколкото за скрити съкровища, -
të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;
22 К оито се много радват и веселят, Когато намерят гроба?
gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?
23 & lt;Защо се дава видело> на човека, чиито път е скрит, И когото Бог е преградил?
Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?
24 З ащото вместо ядене, дохожда ми въздишка; И стенанията ми се изливат като вода.
Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.
25 З ащото онова, от което се боях, случи ми се, И онова, от което треперех, дойде върху мене.
Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.
26 Н е бях на мир, нито на покой, нито в охолност; Но пак смущение ме нападна.
Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi".