1 I muri i tenei ka puaki te mangai o Hopa, a ka kanga e ia tona ra.
Después de eso, Job habló y maldijo el día de su nacimiento.
2 N a ka oho a Hopa, ka mea,
Y dijo:
3 K ia ngaro te ra i whanau ai ahau, te po i korerotia ai, He tamaroa kei roto i te kopu.
«Que perezca el día en que me concibieron, y la noche en que dijeron: “¡Ya nació un varón!”
4 W aiho taua ra mo te pouri; kaua e tirohia iho e te Atua i runga; kaua hoki e whitingia e te marama.
Que se oscurezca ese día, y que Dios en lo alto no lo tome en cuenta. Que ese día el sol deje de brillar,
5 K ia poke ia i te pouri, i te atarangi hoki o te mate; kia tauria iho e te kapua; kia whakawehia ano hoki e te whakapouritanga o te ra.
y las tinieblas de muerte lo oscurezcan. Que lo envuelva un manto de oscuridad y lo deje como un día horrible y bochornoso.
6 N a ko taua po, kia mau pu i te pouri kerekere: kei honoa ki nga ra o te tau; kei huihuia atu ina taua nga marama.
Que sea esa noche todo oscuridad; que nadie la cuente entre los días del año; ¡que no sea incluida en ninguno de los meses!
7 N ana, kia mokemoke taua po, kaua te reo koa e uru ki roto.
Que sea contada como una noche estéril, en la que nadie emitió un solo grito de alegría.
8 K ia kanga hoki e te hunga kanga i te ra, e te hunga mohio ki te whakaara rewiatana.
Que maldigan esa noche los que conjuran al mar, los que saben despertar al furioso Leviatán.
9 K ia pouri nga whetu o tona kakarauritanga; kia tatari ki te marama, a kahore noa iho; kei kite hoki i te takiritanga ata.
Que no brillen las estrellas en el alba, ni llegue nunca la esperada luz; ¡que no se vea la luz de la mañana!
10 M ona kihai i tutaki i nga tatau o te kopu o toku whaea, kihai i huna i te mauiui kei kitea e ahau.
»¿Por qué no fue cegado el vientre de mi madre? ¿Por qué no se escondió de mis ojos la miseria?
11 H e aha ahau te mate ai i te kopu? He aha te hemo ai i toku putanga mai i te kopu?
¿Por qué no morí dentro de su vientre, o al momento mismo de nacer?
12 H e aha i rite wawe ai nga turi moku, me nga u hei ngote maku?
¿Por qué me recibió entre sus rodillas? ¿Por qué me amamantó en su pecho?
13 M e i pena, kua ata takoto ahau, te ai he whakaohooho, moe ana ahau: katahi ahau ka whai okiokinga,
¡Ahora estaría yo tranquilo y en reposo! ¡Estaría disfrutando de un sueño sosegado!
14 I roto i nga kingi, i nga kaiwhakatakoto whakaaro o te whenua i hanga nei i nga wahi mokemoke mo ratou,
Descansaría entre reyes y ministros, cuyos monumentos hoy están en ruinas;
15 I roto ranei i nga rangatira whai koura, o ratou nei whare ki tonu i te hiriwa:
¡estaría entre poderosos gobernantes, que llenaban de oro y plata sus palacios!
16 K ua kahore noa iho ranei, kua pera me te materoto e ngaro nei, me nga kohungahunga kahore nei e kite i te marama.
»¿Por qué no me trataron como a un abortivo, y me enterraron para nunca ver la luz?
17 M utu ake i reira te whakararuraru a te hunga kino; okioki ana i reira te hunga kua mauiui nga uaua.
En la tumba los malvados no perturban; allí descansan los cansados de vivir;
18 A ta noho ana nga herehere i reira, te rongo i te reo o te kaitukino.
allí reposan de sus penas los cautivos, pues no escuchan más la voz del capataz;
19 K ei reira te iti, te rahi, kahore hoki he rangatira o te pononga.
allí los niños y los viejos son iguales, y el esclavo se libera de su amo.
20 H e aha te marama i homai ai ki te tangata kei roto nei i te mate? te ora ki te tangata kua kawa te wairua?
»¿Por qué llega a ver la luz el que trabaja, y se deja vivir al de espíritu amargado?
21 E koingo nei ki te mate, heoi kahore noa iho; e keri ana kia taea ia, nui atu i te keri i nga taonga huna.
Esperan la muerte, y ésta no llega, aunque la anhelan más que al oro,
22 H ari pu ratou, koa ana, ina kitea te urupa.
¡pero cuán grande es su alegría cuando al fin encuentran el sepulcro!
23 H e aha ano te marama i homai ai ki te tangata kua huna nei tona ara, kua oti nei te tutakitaki mai e te Atua?
»¿Para qué vivir en un camino incierto, Donde Dios te cierra el paso?
24 K iano hoki ahau i kai, kua tae mai taku mapu: ano he wai oku hamama e ringihia ana.
¡Mi pan lo ingiero entre suspiros, y entre lágrimas que corren como el agua!
25 N o te mea kua tae mai ki ahau te mea whakawehi e wehi nei ahau; ko taku e pawera nei kua pa ki ahau.
Me ha sobrevenido un temor espantoso; lo que más temía, me ha sucedido.
26 K ahore oku humarie, kahore oku ata noho, ehara i te mea e okioki ana; na kua puta te raruraru.
No encuentro paz ni reposo; vivo intranquilo y en constante turbación.»