1 ¿ No está el hombre obligado a trabajar sobre la tierra ? ¿ No son sus días como los días de un jornalero ?
He teka ranei kua takoto he pakanga mo te tangata i runga i te whenua, he rite ano ona ra ki nga ra o te kaimahi?
2 C omo esclavo que suspira por la sombra, y como jornalero que espera con ansias su paga,
E rite ana ki te pononga, e matenui nei ki te atarangi, ki te kaimahi, e tumanako nei ki te utu mo tana mahi;
3 a sí me han dado en herencia meses inútiles, y noches de aflicción me han asignado.
Koia toku rite, ka whiwhi nei ki nga marama horihori, a he mauiui nga po kua whakaritea moku.
4 C uando me acuesto, digo: “¿Cuándo me levantaré?” Pero la noche sigue, y estoy dando vueltas continuamente hasta el amanecer.
Ka takoto ahau, ka mea ahau, A hea ahau ara ai? he roa ia te po; heoi ka tahurihuri kau ahau a ao noa.
5 M i carne está cubierta de gusanos y de una costra de tierra; mi piel se endurece y supura.
Ko te kakahu mo oku kikokiko he kutukutu, he pokuru oneone; ka kukuti toku kiri, a ka ngatata ano.
6 M is días pasan más veloces que la lanzadera, y llegan a su fin sin esperanza.
Ko oku ra hohoro atu i te rakau a te kaiwhatu; pau ake, te ai he tumanakohanga atu.
7 R ecuerda, oh Dios, que mi vida es un soplo, mis ojos no volverán a ver el bien.
Kia mahara he hau oku ra; heoi ano kitenga o toku kanohi i te pai.
8 E l ojo del que me ve no me verá más; tus ojos estarán sobre mí, pero yo no existiré.
Ko te kanohi o te tangata e kite ana i ahau, heoi ano tona tirohanga mai ki ahau: kei runga i ahau ou kanohi, heoi kahore iho ahau.
9 C omo una nube se desvanece y pasa, así el que desciende al Seol no subirá;
Memeha atu te kapua, ngaro atu: he pera ano te tangata e haere ana ki te urupa; e kore e hoki ake.
10 n o volverá más a su casa, ni su lugar lo verá más.
E kore ia e hoki mai ano ki tona whare, e kore ano tona wahi e mahara ki a ia i muri.
11 P or tanto, no refrenaré mi boca, hablaré en la angustia de mi espíritu, me quejaré en la amargura de mi alma.
Na e kore e kaiponuhia e ahau toku mangai; ka korero ahau i toku wairua e mamae nei; ka tangi i te kawa i toku ngakau.
12 ¿ Soy yo el mar, o un monstruo marino, para que me pongas guardia?
He moana ranei ahau, he tohora, i mea ai koe i te kaitirotiro moku/
13 S i digo: “Mi cama me consolará, mi lecho atenuará mi queja ”,
Ki te mea ahau, kei toku moenga ahau te marie ai, ma toku takotoranga e whakamama taku tangi;
14 e ntonces tú me asustas con sueños y me aterrorizas con visiones;
Na ka whakahaehaetia ahau e koe ki nga moe, ka whakawehia ahau ki nga mea e whakakitea mai.
15 m i alma, pues, escoge la asfixia, la muerte, en lugar de mis dolores.
A ki ta toku wairua he pai te tarona; pai ake te mate i enei wheua oku.
16 L anguidezco; no he de vivir para siempre. Déjame solo, pues mis días son un soplo.
E whakarihariha ana ahau ki toku ora; kahore oku hiahia kia ora tonu ahau: waiho noa iho ahau, he mea teka noa hoki oku ra.
17 ¿ Qué es el hombre para que lo engrandezcas, para que te preocupes por él,
He aha te tangata, i whakanuia ai e koe? i anga ai tou ngakau ki a ia?
18 p ara que lo examines cada mañana, y a cada momento lo pongas a prueba ?
I titiro ai koe i a ia i tenei ata, i tenei ata, i honohono ai tau whakamatautau i a ia?
19 ¿ Nunca apartarás de mí tu mirada, ni me dejarás solo hasta que trague mi saliva?
Kia pehea ake te roa ou kahore nei e tahuri atu i ahau, oku kahore nei e waiho noa iho e koe, kia horomia ai toku huware?
20 ¿ He pecado ? ¿Qué te he hecho a ti, oh guardián de los hombres ? ¿Por qué has hecho de mí tu blanco, de modo que soy una carga para mí mismo?
Mehemea kua hara ahau, kia aha atu ahau ki a koe, e te kaitiaki o nga tangata? he aha ahau i waiho ai e koe hei patunga mau i taimaha iho ai ahau ki ahau ano.
21 E ntonces, ¿por qué no perdonas mi transgresión y quitas mi iniquidad ? Porque ahora dormiré en el polvo; y tú me buscarás, pero ya no existiré.
He aha koe te whakarere noa ai i toku he, te whakapahemo ai i toku kino? Akuanei hoki ahau moe ai ki te puehu, a ka ata rapu koe i ahau, otiia kahore noa iho ahau.