Job 39 ~ Job 39

picture

1 E mohiotia ana ranei e koe te wa e whanau ai nga koati mohoao o te kamaka? E kitea putia ana ranei e koe te wa e whakamamae ai nga hata?

¿Sabes tú el tiempo en que paren las cabras monteses? ¿O miraste tú las ciervas cuando están pariendo?

2 E taua ano ranei e koe nga marama e rite ana i a ratou? E mohio ana ranei koe ki te wa e whanau ai ratou?

¿Contaste tú los meses de su preñez, y sabes el tiempo cuando han de parir?

3 T uohu ana ratou, kua puta mai a ratou kuao, akiritia mai ana e ratou o ratou mea whakapouri.

Como se encorvan, tienen sus hijos, pasan sus dolores.

4 E pai ana te ahua o a ratou kuao, e tupu ana i te parae; ka haere atu ratou, a kahore e hoki mai ano.

Sus hijos son sanos, crecen con el grano; salen y nunca más vuelven a ellas.

5 N a wai i tuku te kaihe mohoao kia haere noa atu; nga here o te kaihe mohoao, na wai i wewete?

¿Quién echó libre al asno montés, y quién soltó sus ataduras?

6 K o te whare i whakaritea nei e ahau mona, ko te koraha: ko ona nohoanga ko te wahi titiohea.

Al cual yo puse casa en la soledad, y sus moradas en la tierra salada.

7 W hakahaweatia iho e ia te ngangau o te pa; e kore ia e rongo ki te reo o te kaiakiaki.

Se ríe de la multitud de la ciudad; no oye las voces del que demanda los peajes.

8 K o tona wahi kai kei te tuahiwi o nga maunga, e rapua ana e ia nga mea matomato katoa.

Rebusca los montes para su pasto, y anda buscando todo lo que está verde.

9 E pai ranei te unikanga kia mahi ki a koe? Kei tau takotoranga kai ranei he moenga mona?

¿Por ventura querrá el unicornio servirte a ti, ni quedar a tu pesebre?

10 E herea ranei e koe te unikanga ki tona taura i te awa parautanga? E rakarakatia ranei e ia nga raorao me tana whai ano i a koe?

¿Atarás tú al unicornio con su coyunda para el surco? ¿Labrará los valles en pos de ti?

11 E whakawhirinaki atu ranei koe ki a ia, no te mea e nui ana tona kaha? E whakarerea atu ranei e koe tau mahi mana?

¿Por ventura confiarás tú en él, por ser grande su fortaleza, y le fiarás tu labor?

12 E whakapono atu ranei koe mana au hua e whakahoki mai; mana e kohikohi mai ki tau patunga witi?

¿Fiarás de él que te tornará tu simiente, y que la allegará en tu era?

13 E whakamanamana ana te parirau o te otereti; otira he atawhai ano ranei ta ona hou, ta ona raukura?

¿Diste tú hermosas alas al pavo real, o alas y plumas al avestruz?

14 E whakarerea ana e ia ona hua ki te whenua, whakamahanatia iho e ia ki te puehu,

El cual desampara en la tierra sus huevos, y sobre el polvo los calienta,

15 W areware ake ia tera pea e pepe i te waewae, e takahia ranei e te kirehe o te parae.

y se olvida de que los pisará el pie, y que los quebrará alguna bestia del campo.

16 H e mea pakeke ia ki ana pi me te mea ehara i a ia: ahakoa ka maumauria tana mahi, kahore ona manawapa;

Se endurece para con sus hijos, como si no fueran suyos, no temiendo que su trabajo haya sido en vano;

17 N o te mea i whakakahoretia e te Atua he ngakau mahara mona, kihai hoki i homai he whakaaro ki a ia.

porque Dios lo hizo olvidar de sabiduría, y no le dio entendimiento.

18 I te wa e maranga ai ia ki runga, whakahaweatia iho e ia te hoiho raua ko tona kaieke.

A su tiempo se levanta en alto, y se burla del caballo y del que se monta en él.

19 N au ranei i hoatu tona kaha ki tae hoiho? Nau ranei tona kaki i whakakakahu ki te huruhuru?

¿Diste tú al caballo la fortaleza? ¿Vestiste tú su cerviz de relincho?

20 N au ranei ia i mea kia pekepeke, kia pera me te mawhitiwhiti? He hanga whakawehi te kororia o tona whewhengu.

¿Por ventura le harás tú saltar como a alguna langosta? El resoplido de su nariz es formidable;

21 E hukari ana ia ia te raorao, me te koa ano ki tona kaha: tika tonu ia ki te hunga mau patu.

escarba la tierra, se alegra en su fuerza, sale al encuentro de las armas;

22 W hakahawea ana ia ki te wehi, kahore ona mataku; e kore ano ia e nunumi mai i te hoari.

hace burla del espanto, y no teme, ni vuelve el rostro delante de la espada.

23 P apa ana te papa pere ki tona taha, te tao e rarapa ana, me te timata.

Contra él suena la aljaba, el resplandor de la lanza y de la pica;

24 E horomia ana e ia te whenua, me te ngangau me te riri; kahore ia i te whakapono ko te reo tera o te tetere.

y él con ímpetu y furor escarba la tierra, sin importarle el sonido del shofar;

25 K a tangi ana te tetere ka mea ia, Ha, ha! I tawhiti ano ka hongia e ia te pakanga, te whatitiri o nga rangatira, me te hamama.

antes los toques de shofar le infunden ánimo; y desde lejos huele la batalla, el estruendo de los príncipes, y el estruendo de la consigna de la batalla.

26 H e mohio nou i rere ai te kahu, i roha ai i ona parirau, i anga ai whaka te tonga?

¿Por ventura vuela el gavilán por tu industria, y extiende hacia el mediodía sus alas?

27 N au te kupu i kake ai te ekara? i hanga ai e ia tana ohanga ki te wahi tiketike?

¿Por ventura enaltece el águila por tu mandamiento, y pone en alto su nido?

28 N oho ana ia i runga i te kamaka, kei reira tona kainga, kei te kamaka keokeo, kei te pa kaha.

Ella habita y está en la piedra, en la cumbre del peñasco y de la roca.

29 A rapua ana e ia he kai i reira; e kite atu ana ona kanohi i tawhiti.

Desde allí acecha la comida; sus ojos observan de muy lejos.

30 H oromititia ake ana hoki nga toto e ana pi; a ko te wahi i nga tupapaku,, kei reira ano ia.

Sus polluelos chupan la sangre; y donde hubiere muertos, allí está.