Job 30 ~ Job 30

picture

1 I naianei ia e kataina mai ana ahau e te hunga tamariki rawa i ahau, e te hunga kihai nei ahau i whakaae kia uru o ratou matua ki roto ki nga kuri o taku kahui.

Mas ahora los más mozos de días que yo, se ríen de mí; cuyos padres yo desdeñara ponerlos con los perros de mi ganado.

2 A e ra, hei aha maku te kaha o o ratou ringa? He hanga pirau nei hoki to ratou koroheketanga.

Porque ¿para qué yo habría menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?

3 T upuhi ana ratou i te rawakore, i te hemokai; e ngau ana ratou i te oneone pakapaka, i roto i te pouritanga o te tuhea, o te ururua.

Por causa de la pobreza y del hambre andaban solos; huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.

4 E whawhaki ana ratou i nga marou i roto o nga rakau ririki; a ko nga pakiaka hunipa hei kai ma ratou.

Que cogían malvas entre los arbustos, y raíces de enebro para su comida.

5 H e mea pei atu ratou i roto i nga tangata; e karangarangatia ana ratou ano he tahae.

Eran echados de entre los hombres, y todos les daban gritos como al ladrón.

6 M e noho rawa atu ratou i nga kapiti o nga awaawa, i nga waro o te whenua, i nga kamaka.

Habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.

7 T angi a kaihe ana ratou i roto i nga rakau ririki; huihuia ana ratou ki raro i nga ongaonga.

Bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.

8 H e tamariki ratou na nga kuware, ae ra, he tamariki na te hunga ingoakore; he hunga i patua atu i runga i te whenua.

Hijos de locos, y hombres sin nombre, más bajos que la misma tierra.

9 I naianei ia kua waiho ahau hei waiata ma ratou, ae, hei whakatauki ma ratou.

Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.

10 E whakarihariha mai ana ratou ki ahau, e neke rawa atu ana i ahau, a kahore e kaiponuhia e ratou te huware ki toku mata.

Me abominan, se alejan de mí, y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

11 K ua oti hoki tana aho te wewete e ia, a e whakatupuria kinotia ana ahau e ia, a kua tukua e ratou te paraire i toku aroaro.

Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió, por eso se desenfrenaron delante de mi rostro.

12 I te taha ki matau ka ara te marea; taia ana e ratou oku waewae, a akina ana nga ara o a ratou whakangaromanga ki ahau.

A la mano derecha se levantaron los jóvenes; empujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su destrucción.

13 E taka kino ana ratou i toku ara, e whakatupu ana i te he moku, a kahore he hoa mahi mo ratou.

Mi senda derribaron, se aprovecharon de mi quebrantamiento, contra los cuales no hubo ayudador.

14 R ite tonu ki te wai nui e pakaru mai ana to ratou haerenga mai: i taua whakangaromanga nei, huri mai ana ratou ki runga ki ahau:

Vinieron como por portillo ancho, se revolvieron por mi calamidad.

15 K ua tahuri mai nga whakawehi ki ahau, e aru ana ratou i toku whakaaro rangatira ano he hau; ko te whakahauora moku, pahemo ke ana ano he kapua.

Se han revuelto turbaciones sobre mí; combatieron como viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.

16 N a inaianei kua maringi toku wairua i roto i ahau: mau pu ahau i nga ra o te tangi.

Y ahora mi alma está derramada en mí; días de aflicción se apoderan de mí.

17 I te po e werohia ana oku wheua i roto i ahau; kahore hoki he okiokinga o nga mamae e ngau nei i ahau.

De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

18 H e kaha nui no toku mate i ahua ke ai toku kakahu; e awhi nei i ahau, e penei ana me te whiri o toku koti.

Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; me ciñe como el cuello de mi ropa.

19 K ua maka ahau e ia ki te paru, kua rite ahau ki te puehu, ki te pungarehu.

Me derribó en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.

20 E tangi ana ahau ki a koe, heoi kahore koe e whakao mai ki ahau; e tu ana, heoi ka titiro kau mai koe ki ahau.

Clamo a ti, y no me oyes; me presento, y no me atiendes.

21 K ua huri ke, kua kino tau mahi ki ahau: ko te kaha o tou ringa kei te tukino i ahau.

Te has vuelto cruel para mí; con la fortaleza de tu mano me odias.

22 K ua hapainga ake ahau e koe ki te hau, a meinga ana tera e koe hei hoiho moku; a whakamotitia iho ahau e koe i roto i te tupuhi.

Me levantaste, y me hiciste cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.

23 E mohio ana hoki ahau tera ahau e kawea e koe ki te mate, ki te whare hoki i whakaritea mo te hunga ora katoa.

Porque yo conozco que me conduces a la muerte; y a la casa determinada a todo viviente.

24 E kore ano ia tona ringa e totoro iho ki te urupa; ahakoa hei mate mona ka mea ia ki te karanga, he whakaaro ki enei mea.

Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán por ventura los sepultados cuando él los quebrantare?

25 K ihai ianei ahau i tangi ki te tangata he mate nei tona? kihai ranei toku wairua i pouri ki te rawakore?

¿Por ventura no lloré yo al afligido? Y mi alma ¿no se entristeció sobre el menesteroso?

26 I ahau i tatari ai ki te pai, heoi kua tae mai te kino; tumanako atu ana ahau ki te marama, heoi kua tae mai te pouri.

Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.

27 K o oku whekau, me te mea e koropupu ana, te ata takoto; haukotia mai ana ahau e nga ra o te tangi.

Mis entrañas hierven, y no reposan; días de aflicción me han sobrecogido.

28 E haereere pouri ana ahau, kahore he ra; ko taku whakatikanga ake i roto i te whakaminenga, ka karanga awhina.

Denegrido anduve, y no por el sol; me he levantado en la congregación, y clamé.

29 H ei teina ahau ki nga tarakona, hei hoa mo nga ruru.

He venido a ser hermano de los dragones, y compañero de los búhos.

30 K o toku kiri mangu tonu, e ngahoro ana i ahau, kaia ana oku wheua i te wera.

Mi piel está denegrida sobre mí, y mis huesos se secaron con ardentía.

31 N o reira i tahuri ke ai taku hapa ki te tangi, me taku okana ki te reo o te hunga e uhunga ana.

Se ha tornado mi arpa en luto, y mi órgano en voz de lamentadores.